Trzecia generacja modelu Micra debiutowała na rynku japońskim wiosną 2002 roku, natomiast w Europie pojawiła się rok później. Pojazd zaskakiwał oryginalnością obłej formy zewnętrznej. Uwagę zwracały nietypowo wysoko umieszczone lampy przednie oraz zderzaki całkowicie "wtopione" w sylwetkę nadwozia. Nowa płyta podłogowa powstała przy współpracy z Renault. Rozstaw osi został powiększony aż o 70 mm, natomiast długość całkowita pojazdu nieznacznie się zmniejszyła. W ofercie utrzymano nadwozia trzy- i pięciodrzwiowe. Zachowano ogólną koncepcję układu napędowego, ale zmieniono gamę silników i skrzyń przekładniowych. Gama dostępnych jednostek napędowych składała się z trzech silników benzynowych o pojemnościach skokowych 1,0, 1,2 i 1,4 dm3 oraz ekonomicznego turbodoładowanego silnika Diesla o pojemności 1,5 dm3, pochodzącego z firmy Renault. Wszystkie silniki współpracują z pięciobiegowymi mechanicznymi skrzyniami przekładniowymi. Benzynowe silniki o pojemnościach 1,2 i 1,4 dm3 opcjonalnie mogły być łączone z automatycznymi skrzyniami przekładniowymi o czterech przełożeniach.

W 2005 roku przeprowadzono niewielką modernizację (face-lifting) i zmieniono wygląd przedniego pasa, a we wnętrzu ulepszono fotele oraz materiały wykończeniowe. Nowością było wprowadzenie do produkcji dynamicznej wersji 160 SR wyposażonej w silnik o pojemności 1,6 dm3.

W tym samym roku rozpoczęto produkcję nowej wersji nadwoziowej, opracowanej w europejskim Centrum Projektowym Nissana. Samochody Micra C+C otrzymały otwarte nadwozie ze sztywnym, ale składanym dachem. Dzięki temu pojazdy te mogły być używane jako kabriolety, a po zamknięciu dachu miały sylwetką coupe. Do napędu stosowano tylko silniki benzynowe o pojemności 1,4 i 1,6 dm3.

Początkiem 2008 roku przeprowadzono niewielki face-lifting, w wyniku którego zmienił się przedni pas nadwozia.