Druga generacja samochodów Scenic pojawiła się na rynku w połowie 2003 roku. Pod względem konstrukcyjnym, podobnie jak poprzednik, wykorzystywano w niej zespoły pochodzące z nowej generacji samochodów Megane. Nowe nadwozie otrzymało odmienną stylizację o zredukowanych obłościach oraz większe wymiary. Rozstaw osi został powiększony o ponad 10 cm, natomiast długość całkowita wzrosła o 9 cm. Wnętrze zachowało możliwość wielu konfiguracji indywidualnych foteli.

Początkowo w gamie jednostek napędowych były trzy benzynowe 16-zaworowe silniki o pojemności skokowej 1,4, 1,6 i 2,0 dm3 oraz dwa turbodoładowane silniki Diesla o pojemności 1,5 i 1,9 dm3. Wszystkie wersje miały napęd kół przednich. Najmocniejsze silniki łączono z sześciobiegowymi mechanicznymi skrzyniami przekładniowymi.

W kwietniu 2004 roku gamę modelową powiększono o wersję wydłużoną o nazwie Grand Scenic przeznaczonej do przewozu siedmiu osób. Rozstaw osi został wydłużony o 5 cm, a poprzez równoczesne zwiększenie tylnego zwisu pojazd ten był dłuższy od modelu podstawowego o ponad 23 cm. W tej dodatkowej przestrzeni umieszczono trzeci rząd siedzeń w postaci dwóch składanych foteli. Fotele te można było schować w tylnej części połogi. W samochodach Grand Scenic nie montowano najsłabszych silników, ale w tym czasie pojawiły się dwie nowe jednostki. Był to turbodoładowany silnik benzynowy 2,0 oraz

Jesienią 2006 roku przeprowadzono modernizację rodziny Scenic. Po face-liftingu zmienił się nieco przedni zderzak oraz przednie i tylne lampy. Do produkcji wprowadzono wówczas pięcioosobową wersję wydłużonego Grand Scenica oraz zwiększono liczbę wersji silnikowych.

W maju 2007 roku pojawiła się pseudoterenowa wersja o nazwie Conquest, ale nie miała ona napędu tylnej osi. Prześwit zwiększono o 2 cm, wzmocniono zawieszenie kół (o średnicy 17") i wprowadzono ochronne nakładki na dolne części nadwozia.

Zakończenie produkcji samochodów drugiej generacji nastąpiło w 2009 roku.