W konstrukcji samochodu Toledo wykorzystano płytę podłogową oraz zespoły mechaniczne z Volkswagena Golfa. Nadwozie w formie 2,5-bryłowej opracowane zostało przez włoską firmę Ital Design. Jego cechą szczególną był zwiększony zwis tylny i wynikająca z tego stosunkowo duża powierzchnia bagażnika. Samochód spełniał wymogi wszechstronnego pojazdu rodzinnego należącego do klasy D.

Od początku produkcji model Toledo dostępny był w wielu wersjach silnikowych. Gama silników składała się z czterocylindrowych jednostek benzynowych o pojemności skokowej 1,6, 1,8 oraz 2,0 dm3, produkowanych w różnych wersjach układów zasilania i rozrządu, a także dwóch silników Diesla o pojemności 1,9 dm3 (w wersji wolnossącej i turbodoładowanej).

Wszystkie wersje zespołów napędowych zabudowane były poprzecznie, a napęd przenoszony był na koła przednie poprzez mechaniczne lub automatyczne skrzynie przekładniowe.

Wersja usportowiona napędzana była 16- zaworowym silnikiem o pojemności 1,8 dm3.

W 1994 roku wprowadzono zmiany w gamie silników benzynowych, a rok później pojawiła się wersja 1,9 TDI z turbodoładowanym silnikiem Diesla z bezpośrednim wtryskiem paliwa.

W 1996 roku przeprowadzono face-lifting, po którym przednia część nadwozia stała się bardziej obła, a wlot powietrza upodobnił się do kształtu znanego wcześniej z modeli Cordoba i Ibiza.

Zakończenie produkcji samochodów pierwszej generacji nastąpiło w połowie 1998 roku.