Model o nazwie Carina E debiutował na rynku początkiem 1992 roku. Reprezentuje on firmę w kategorii rynkowej D i zastąpił poprzedni model znany jako Carina II.

Pojazd został specjalnie zaprojektowany z myślą o rynku europejskim (stąd litera E), ale początkowo produkowany był w Japonii. Dopiero w grudniu 1993 roku jego wytwarzanie podjęły brytyjskie zakłady Toyota w miejscowości Burnaston.

Początkowo w ofercie były dwa rodzaje nadwozi: czterodrzwiowe o klasycznej sylwetce trzybryłowej oraz pięciodrzwiowy hatch-back o dodatkowym oznaczeniu firmowym Liftback.

Przygotowano kilka wersji silnikowych. W grupie jednostek benzynowych stosowano czterocylindrowe silniki o pojemności skokowej 1,6 i 2,0 dm3, z tym że ten większy występował w dwóch wersjach o zróżnicowanych osiągach. Uzupełnieniem gamy był wolnossący silnik Diesla o pojemności 2,0 dm3. Na rynku japońskim stosowano również silniki benzynowe o pojemności 1,8 dm3. Silniki benzynowe były przystosowane do zasilania ubogimi mieszankami paliwowo-powietrznymi, przez co odznaczały się większą ekonomią eksploatacji oraz mniejszą szkodliwością dla otoczenia.

W 1993 roku wprowadzono na rynek modele z uniwersalnym nadwoziem typu kombi. Gama silników pozostała wówczas bez zmian i dopiero w 1995 roku samochody tej rodziny wyposażone w silniki o pojemności 1,8 dm3 trafiły na rynek europejski.

W następnym roku przeprowadzono nieznaczną modernizację całej rodziny samochodów Carina E. Jej widoczną oznaką były, zmieniony wlot powietrza i niektóre szczegóły wnętrza. W tym samym czasie wprowadzono nowy turbodoładowany silnik Diesla o pojemności 2,0 dm3.

Produkcja modeli rodziny Toyota E została zakończona jesienią 1997 roku, a ich następcami były pojazdy o nazwie Avensis.