Z okazji sześćdziesiątej rocznicy swojej działalności (w 1997 roku) Toyota Motor Co. przygotowała kolejną, już ósmą generację modelu Corolla. Wszystkie cztery typy nadwozi (hatch-back, notch-back, liftback oraz kombi) oparto na dotychczasowej płycie podłogowej. Zdecydowano się na bardziej nowatorską stylizację nadwozia. Kształty i osadzenie lamp przednich i tylnych kojarzyło się z głowami owadów.

Gama jednostek napędowych składała się z silników benzynowych o pojemności skokowej 1,3, 1,6 i 1,8 dm3 oraz wolnossącego silnika Diesla o pojemności 2,0 dm3. Silnik 1,8 dm3 był przeznaczony tylko dla wersji z napędem obu osi (4x4).

Na rynku północno-amerykańskim oferowano tylko trzybryłowe nadwozie czterodrzwiowe o innej stylizacji przedniej i tylnej części. Pojazdy te napędzane były silnikami benzynowymi o pojemności 1,8 dm3.

Już na przełomie lat 1999/2000 przeprowadzono modernizację całej rodziny tych pojazdów. Po operacji face-lifting w przedniej części pojazdu pojawiły się cztery reflektory, każda para pod wspólnym kloszem. Modernizacja objęła także silniki. Dotychczasowy silnik 1,3 dm3 został zastąpiony nieco większym o pojemności 1,4 dm3. Jednostki benzynowe o pojemności 1,4 i 1,6 dm3 wyposażono w układ zmiany faz rozrządu (VVTi). Wprowadzono także nowe silniki Diesla; wolnossący o pojemności 1,9 dm3 oraz turbodoładowany 2,0 dm3.

Modernizacja objęła także wersje amerykańskie.

Zakończenie produkcji samochodów ósmej generacji nastąpiło początkiem 2002 roku.